موعظه کاربرد نداشت؟ پس شما موعظه نکردید.

آیا تابحال شده که درسرِ کلاس درس نشسته باشید و متوجه نشوید که موضوع از چه قرار است؟ من به طور واضح چنین احساسی را زمانیکه در کالج با ریاضی در کشمکش بودم را به یاد دارم. این درس به گونه ای به ما آموخته شد که انگار کاربرد قواعد آن به خودی خود قابل مشاهده بود. شاید برای افرادی که در کلاس مُخ ریاضی بودند، مشهود بوده باشد، اما برای اکثریت افراد رشته ادبیات، یک تمرین دائمیِ گم شدن در تفکرات خیالی و مجازی بود. بدون درک کاربرد آن در دنیای واقعی، من به سختی می‌توانستم بفهمم که چرا باید ارزش چیزی را بدانم که در قابل دسترس است، اما هرگز به دست نیامده و نامحدود است.

و اگر شما اهل ریاضی هستید به یاد بیاورید که چه احساسی می‌کردید وقتی از شما می‌خواستند که در مورد معنی یکی از مطالب شکسپیر گفتگو کنید.

توضیح  کاربرد

من سعی ندارم که خاطرات بد دوران تحصیل را به یاد شما بیاورم. اما تعجبم از این است که آیا عده‌ای از ما واعظین مقصّر نیستیم که هر یکشنبه اعضای کلیسا را در شرایط روحانی‌ای برابر با دانشجویان سال اول ریاضیات و ادبیات قرار می‌دهیم؟ ما همچون بسیاری از اساتید رشته تحصیلی‌ام، با شور و هیجانِ بسیاری خود را به خوبی آماده کرده‌ایم. ما می‌توانیم سؤالهایی مربوط به زمان فعل یونانی و عبری و نیز پیش‌زمینه تاریخی و فرهنگی خاور نزدیک در دوران باستان را پاسخ دهیم. می‌توانیم ریشه کلمات و مترادف آنها را پیدا کنیم، قبل از اینکه جماعت دریابند که چطور این کلمه را حتی تلفظ نمایند. و ما خود را خوب آماده ساخته‌ایم که به آنها بگوییم ترجمه‌ای که استفاده می‌کنند دقیق نیست و باید از این ترجمه استفاده نمایند. با وجود اینکه تمامی این دانش و درک ژرفیِ همراه با شور و اشتیاق را به عنوان مهم‌ترین مسئله ارائه می‌شود، اعضای کلیسا را با درک اندکی از بکارگیری تمامی مسائل مورد بررسی به حال خود رها می‌کنیم. آنها از اهمیت مسائل آگاه می‌باشند- چون کلام خداست. غیر از این آنها آگاه به این نگته هستند که کلام خدا باید برای آنها باشد. ما با توضیحاتمان در اصل به آنها می‌گوییم، «همه اینها را به شما می‌دهیم. حالا خودتان باید ببینید که چگونه آنها را در زندگی به کار ببرید.» یا بدتر از این، ما باعث می‌شویم که مردم احساس دستپاچگی و پریشانی کرده و احساس کنند که چون نمی دانند چطور اینها را به کار ببرند، غیرروحانی هستند، چون ظاهراً به نظر می‌رسد که این مسائل برای شخص ما معلوم و بدیهی است.

کافی نیست که ما واعظین فقط متن را به جماعتمان توضیح دهیم. اگر قرار است که شبانان خوبی باشیم، باید متن را در زندگی امروز آنها به کار ببریم.

پس چرا ما این کار را انجام نمی‌دهیم؟ من چند دلیل دارم.

اول، کاربرد امری دشوار است. در مقایسه با فکر کردن به پیچیدگی قلب و حالات انسان، تجزیه و تحلیل دستور زبان و زمینه متن، یک بازی بچگانه است.

دوم، کاربرد مورد ذهنی می‌باشد. من می‌دانم که چگونه به درستی جمله‌ای را تقسیم بندی کنم، فعلی را صرف نماییم. اما چگونه بدانم که کاربرد را به درستی انجام داده‌ام؟

سوم، کاربرد، مرکب و پیچیده است. متن یک نکته اصلی دارد. اما کاربردهای مختلفی دارد، شاید به تعدادِ شنوندگان، کاربرد دارد. مرتب کردن هزاران هزار مورد انتخابی، ترسناک است.

چهارم، کاربرد، شخصی است. وقتی به این فکر می‌کنم که کاربرد یک متن برای جماعت من چیست، نمی‌توانم کاری بکنم، مگر اینکه ببینم این متن برای من چه کاربردی دارد. گاهی اوقات، ترجیح می‌دهم که آن را توضیح بدهم تا اینکه اقدامی در این رابطه انجام دهم.

همۀ این مسائل مربوط به جسم ما می‌شود، و اشتیاق ما به اجتناب از کار سختی که در انجامش خوب نیستیم، یا بطور کل از تلاش دوری می‌کنیم. درحالیکه پاسخ ما به این بهانه‌ها باید این باشد که به سادگی توبه کنیم.

کاربرد  ≠  مجاب کردن

اما دلیل پنجمی هم وجود دارد، دلیل الهیاتی‌تری که باعث می‌شود عده‌ای از ما کاربرد را در موعظه‌هایمان نادیده بگیریم. ما متقاعد شده‌ایم که کاربرد مسئولیت کس دیگری است و در نهایت چیزی فراتر از توان ماست. آیا در نهایت این روح‌القدس نیست که باید متن را در قلب شخص بکار گیرد؟ اگر من کاربرد را ارائه دهم و برای آنها کاربردی نداشته باشد، اینگونه مخاطبین خود را از دست داده‌ام؟ اما اگر من حقیقت را در دسترس آنها بگذارم، و بعد از سرِ راه کنار بروم، روح‌القدس زمین خالی برای کار خود خواهد داشت. به هر حال او این کار را خیلی بهتر از من انجام خواهد داد.

این نکته چیزی است که آن را از تعدادی واعظ مدرن بسیار محترم شنیده ام. اما با تمام احترامی که قائلم، فکر می‌کنم این موضوع هم غیرکتاب‌مقدسی است و هم از نظر الهیاتی گیج کننده است. سردرگمی در جایی است که مجاب کردن را به جای کاربرد اشتباه می‌گیریم. مجاب ساختن به گناه، عدالت، و داوری، کار روح‌القدس است (یوحنا ۱۶ : ۸). هیچ کس به جز روح‌القدس نمی تواند الزام حقیقی را بیاورد، و وقتی ما سعی می‌کنیم این کار را برای او انجام دهیم، به طرز اجتناب ناپذیری به سوی قانونگرایی متمایل می‌شویم. چرا؟ چون الزام یک مسأله قلبی است که در آن فرد نه تنها الزام شده که چیزی درست است، بلکه او در حضور خدا نسبت به این حقیقت پاسخگو می‌باشد و باید به آن عمل کند.

کاربرد با مجاب کردن متفاوت است. اگرچه هدفش، قلب است، اما توجهش به سوی درک کردن است. اگر برای تفسیر جزء به جزء لازم است که زمینۀ اصلی و اولیۀ متن را درک کنیم، کاربرد تماماً مربوط به کشف زمینۀ معاصر می‌باشد، زمینه‌ای که متن در آن شنیده می‌شود. تماماً مربوط به این است که مقوله های زندگی، اخلاقیات را شناسایی کرده و درک کنیم که در کدامیک از اینها این کلام مشخص مسیح باید به شکلی غنی ساکن شود ( کولسیان ۳: ۱۶). همۀ ما این تمایل را داریم که از طریق فیلترها و تجربه‌های شخصی خودمان بشنویم. بنابراین وقتی شبانی برای به کار بردن کلام اقدامی انجام می‌دهد، این فرصت برای ما هست که اهمیت یک عبارت را به طریقی در نظر بگیریم که پیش از آن متوجه نشده بودیم، یا به طور طبیعی توجهی به آن نمی کردیم.

پس به عنوان مثال، هر وقت که من یوحنا ۳ : ۱۶ را می‌شنوم، فوری به خواندگی‌ام در مورد بشارت فکر می‌کنم. این کاربرد شخصی من از این آیه است که به طور طبیعی و تقریباً انعکاسی، نمایان می‌شود. اما کاربرد محتاطانۀ موعظه ممکن است باعث شود که عمیق‌تر به طبیعت محبت خدا برای خودم فکر کنم، یا به این که مفهوم حیات ابدیم در مسیح چیست. با گسترش درک خود از کاربردِ احتمالی از این آیه و بطور خاص۳ یوحنا ۳ : ۱۶ به شکل غنی‌تری در زندگی من ساکن می‌شود. کاربرد خوب، نه تنها تخطی و تجاوز به کار روح‌القدس نیست، بلکه فرصت‌های مناسب بیشتری برای مجاب کردن به وجود می‌آورد.

اجتناب از کاربرد، یک عمل غیرکتاب‌مقدسی است

اجتناب از کاربرد نسبتاً غیر کتاب‌مقدسی است. کاربرد صریحاً آن چیزی است که ما می‌بینیم واعظان و معلمان کلام خدا با صفحات کتاب‌مقدس انجام می‌دهند. از تثنیه ۶ : ۷ - جایی‌که به والدین گفته شده، «آنها را (اشاره به شریعت) به فرزندانت به دقت تعلیم نما» - تا نحمیا ۸: ۸ - جاییکه عزرا و لاویان، نه تنها کتاب شریعت را برای مردم خواندند، بلکه زحمت کشیدند و  «آن را روشن ساخته و تفسیر کردند تا مردم آنچه را که خوانده می‌شد، درک کنند» - عهدعتیق دلواپس این موضوع بود که قوم خدا نه تنها کلامش را بدانند، بلکه اهمیت آن را برای زندگی خود درک نمایند.

و این دلواپسی در تعالیم عیسی و رسولان ادامه داشت. در لوقا ۸ :۲۱، عیسی رابطه‌اش با افرادی را تأیید می‌کند که «کلام خدا را شنیده، آن را بجا می‌آورند». و تعالیمش شرشار از مواردی بود که نشان می‌داد اجرای کلام به چه شکلی است، شروع آن با موعظه سر کوه بود. نامه های رسولان مملو از کاربرد عملی است، و آنها این دلواپسی را به مشایخ منتقل کردند، که باید دینداری عملی را تعلیم می‌دادند. (اول تیموتائوس ۴) و همان تعلیمات را سپردند به، «به مردمان امین بسپار که قابل تعلیم دیگران هم باشند» ( دوم تیموتائوس ۲: ۲).

در هیچ جای دیگری به اندازه افسسیان ۴ : ۱۲- ۱۳ این موضوع را به روشنی نمی‌بینیم. هدف مسیح از عطیه شبانان و معلمان برای کلیسا این است، «قوم خدا را برای خدمت آماده کنند، تا تمام بدن مسیح بنا شود». ما چطور می‌توانیم اعضای کلیسا را برای خدمات گوناگون در داخل و خارج کلیسا مجهز کنیم، اگر به هیچوجه به طور خاص و عملی با آنها صحبت نکرده باشیم؟ به نظر می‌رسد که پولس هرگز نمی‌پذیرد که از کاربرد اجتناب کنیم، بلکه این خود مورد‌ایست که باید دائماً متوجه‌اش باشیم و به سوی آن پیش برویم.

چند نمونه

به این ترتیب بکاربد در عمل به چه شکلی خواهد بود؟ اجازه بدهید دو نمونه را عرض کنم. اول، دوم سموئیل ۱۱ را در نظر بگیرید، ماجرای زنای داود با بتشبع و بعد سوء استفاده از قدرت برای توطئه به قتل و پوشاندن گناهش. در ظاهر ، کاربردهای مربوط به پاکدامنی در روابط جنسی و قتل، درست در لایۀ سطحی این متن قرار می‌گیرد. اما در مورد اعضای کلیسای شما که وسوسۀ آنها زنا و قتل نیست، چه می‌شوند؟ مطمئناً تعدادی از این آنها با چنین وسوسه‌های روبرو هستند. آیا چیز دیگری نیست که به آنها بگوییم؟ البته که هست.

با نگاهی به گناه خاص داود، شما می‌توانید به آنها کمک کنید که طرح کلّی گناه را ببینند، فریبکاری، فرصت طلب و دارای طبیعتی صرفاً ترقی را خواهان است، را ببینند. بعد می‌توانید به آنها کمک کنید که به «فرصتهای گناه آمیزی» فکر کنند که با آن مواجه می‌باشند، نه به عنوان پادشاه اسرائیل، بلکه به عنوان مادران و مادربزرگان، دانشجویان و کارمندان، مدیران و بازنشستگان. در کاربرد خود سعی نمی‌کنید که به همۀ مطالب و جزئیات بپردازید. بلکه سعی کنید معنی و مفهوم عبارت را به آنها ارائه دهید و چرخ را در ذهنشان به حرکت بیندازید که در مورد زندگی خودشان بیندیشند.

یا افسسیان ۶ : ۱ - ۴ را در نظر بگیرید. این عبارتی در رابطه با مجاب نمودن متقابل والدین و فرزندان نسبت به یکدیگر می‌باشد. و کاربردهای فراوانی در اینجا وجود دارد. اما افرادی که در کلیسای شما، فرزندی ندارند یا دیگر فرزندی در خانه ندارند، چه می‌شوند؟ آیا آنها باید فقط گوش بدهند و امیدوار باشند که چیزی یاد بگیرند تا بتوانند والدین دیگر را تشویق کنند؟ این خود شروع خوب است. اما این کلام خدا برای آنها نیز می‌باشد. قواعد مربوط به اقتدار که به درستی اجرا و ارائه شده، برای همه کاربرد دارد. معلمان و شاگردان، کارمندان و کارفرمایان، مشایخ و جماعت، همه می‌توانند چیزی بیاموزند که مفهوم پیشرفت از طریق اقتدار الهی و تحت پوشش اقتدار الهی، چیست. بر اساس مشاهدات حاصل از سؤال و جواب‌های وسیعتر مربوط به امور دینی در وست مینیستر، «در فرمان پنجم، منظورش نه فقط والدین طبیعی، بلکه همۀ افراد بزرگتر از ما و عطایای بزرگتر می‌باشد؛ بخصوص افرادی که بر اساس ترتیب خدا مافوق ما هستند و بر ما اقتدار دارند». همۀ ما در جایگاه خود تحت اقتدار هستیم، و اکثریت ما در جایگاه خود بر کسی اقتدار داریم. کاربرد متفکرانه کمک می‌کند که این مطلب روشن شود.

این موضوع برای شما چه مفهومی دارد

من فکر می‌کنم مفهوم تمام این مطالب این است که یک موعظۀ بدون کاربرد در اساس موعظه نیست، بلکه صرفاً یک کلاس درس کتاب‌مقدس است. ما نمی‌خواهیم که مردم از کلاس درس ما خارج شده و ندانند که منظور و هدف چه بود. درعوض، بیایید خود را وقف به کار بردن متن کنیم، که «بدن مسیح بنا شود… به تمامی پُری مسیح برسد».

ترجمه کانون کتاب‌مقدس

روز زیبایی را در سال ۱۹۷۳ به یاد دارم که پروفسور لئونارد گوپلت Leonhard Goppelt من را به سمینار دانشگاهی خود در مورد تعمید، در جایی دنج در جنوب مونیخ در دامنههای رشته کوه های آلپ باواریا دعوت کرده بود. او از کلیسای لوتری بود و من تنها آمریکایی و تنها فرد از کلیسای تعمیدی در آنجا بودم. ما در یک دیر ملاقات کردیم و چندین ساعت در مورد موضوع تعمید نوزاد در مقایسه با تعمید فرد ایماندار گفتگو کردیم. گویی مبارزۀ تن به تن مانند مبارزۀ داوود و جلیات بود. اما هیچ اسرائیلی تعمیدی آنجا نبود که مرا تشویق کند. پروفسور گوپلت هم از سخنانم متقاعد نشد. اما من هنوز هم معتقدم که دفاعیات من درست بوده است و تنها قدرت سرسخت سنت قرن هفدهمی است که از موضوع تعمید نوزادان حمایت می‌کند.

اما اکنون به این درک رسیده‌ا م که «نبرد باواریا» در سطح اشتباهی انجام گرفت. از زمانی که به کلیسای تعمیدی بیت لحم در مینیاپولیس آمده‌ام، حدودا ده کلاس‌های عضویت در کلیسا که به مدت چهار هفته‌ای برگزار می‌شد تدریس کرده‌ام. می‌توان گفت در هر دوره از این کلاسها، مسیحیانی از شاخه‌ی لوتری، کاتولیک، مشایخی، پیروان عهد Covenanters  یا اشخاصی مانند آنها حضور داشتند که در نوزادی «تعمید» گرفته بودند اما می‌خواستند به کلیسای ما بپیوندند. هر ماه از اینکه چرا به نظرم فقط تعمید ایمانداران قابل قبول است، درک بیشتری پیدا می‌کردم و اکنون می‌دانم که آن زمان در باواریا علت اصلی آن را درک نمی‌کردم.

در این مقاله روندی که باورهایم آمده است که شامل سه مرحله است (بی‌شباهت به دوران نوزادی، نوجوانی و بزرگسالی نم‌یماند).

مرحله ۱طرز فکرم: دریافت کنندههای تعمید

در ابتدا متوجه شدم که هر مراسم تعمیدی که در کتاب مقدس ثبت شده، تعمید فردی بزرگسال بوده که به ایمان خود به مسیح اقرار کرده است. در هیچ کجای کتاب مقدس نمونه‌ای از تعمید یک نوزاد وجود ندارد. «تعمیدهای در خانه» که در اعمال ۱۶ آیات ۱۵ و ۳۳ و در اول قرنتیان ۱ آیۀ ۱۶ به آنها اشاره شده است استثنا هستند، تنها در صورتی که فرض کنیم در آن «خانواده» نوزاد نیز بوده است. اما در حقیقت، لوقا در اعمال ۱۶ آیۀ ۳۲ با گفتن اینکه پولس ابتدا «کلام خداوند را برای (زندانبان) و همۀ کسانی که در خانهاش بودند، بیان کرد.» و سپس آنها را تعمید داد، این احتمال را رد می‌کند.

علاوه بر اینکه  در کتاب مقدس نمونه‌ای از تعمید نوزاد نداریم، من متوجه این مورد نیز شدم که (همانطور که هر شاگرد کلیسای تعمیدی می‌داند) تریتب فرمان پطرس این بود که: «توبه کنید و تعمید گیرید» (اعمال ۲ آیۀ ۳۸). و معکوس کردن این ترتیب را ندیدم.

اما به تدریج متوجه شدم که این نگرش فقط گواهی بر این امر هستند، اما قانع کننده نیستند. اینکه هیچ تعمید نوزادی ثبت نشده، ثابت نمی‌کند که اصلاً وجود نداشته است. و اینکه پطرس به مخاطب بالغ گفته است: «توبه کنید و تعمید گیرید» این احتمال را رد نمی‌کند که او در مورد نوزادان چیز متفاوتی گفته باشد. سپس طرز فکر من یک مرحله جلوتر رفتم و به این نتیجه رسیدم که: «بهتر است بدون در نظر نگرفتن نمونه‌های تعمید در کتاب مقدس به تعلیم دربارۀ آن بپردازیم.» شاید معنای روایت لوقا با توضیح پولس و پطرس در رساله‌های آنها روشن شود.

مرحله ۲ طرز فکرم: معنای تعمید

قطعاً رومیان ۶ آیات ۱-۱۱ به ذهن مان خطور می‌کند. در واقع این سلاح مورد علاقه پروفسور گوپلت برای استدلال خود بود، زیرا تا آیه ۱۱ هیچ کلمهای در مورد ایمان یا  پذیرش  آگاهانه به خدا وجود ندارد و در این آیات پذیرش بعد از تعمید آمده است. بنابراین او از رومیان  آیه‌های ۶: ۳- ۴ به عنوان دفاعیه معمولی برای تعمید نوزادان استفاده می‌کرد. اما از نظر من هر کدام به طور جداگانه احتمال یکسانی دارند.

اما به نظرم کولسیان ۲ آیۀ ۱۲ و اول پطرس ۳ آیۀ ۲۱ با دیدگاه تعمیددهندگان نوزادان کاملا مغایرت دارد. پولس تعمید را با ختنه کردن مقایسه می‌کند و می‌گوید: «و در تعمید، با او مدفون گشتید و با ایمان به قدرت خدا که مسیح را از مردگان برخیزانید، با او برخیزانیده شدید.» کولسیان ۲ آیه ۱۲ این آیه به وضوح می‌گوید: ما در تعمید به واسطۀ ایمان برخیزانیده شده‌ایم. تعمید بطور موثر بیانگر ایمانِ درونی است. من متوجه نمیشوم که یک نوزاد چگونه می‌تواند این نشانۀ ایمان را به درستی پذیرا باشد.

سپس اول پطرس ۳ آیۀ ۲۱ می‌گوید:«...تعمید... شما را نجات میبخشد، تعمیدی که نه زدودنِ آلودگی تن، بلکه تعهدِ وجدانیْ پاک است به خدا. این تعمید به واسطۀ رستاخیز عیسی مسیح شما را نجات میبخشد» این متن نگرانی بسیاری از تعمیدی‌ها را از بین می‌برد، زیرا به نظر می‌رسد به باور کاتولیکها، لوتریها و اسقفیها نزدیک است که میگویند این آیین به خودی خود منجر به نجات میشود. اما با نادیده گرفتن این متن، استدلال محکم مبنی بر تعمید ایمانداران را کنار می‌گزاریم. برای اینکه آقای جیمز دوگلاس گرنت دان J.D.G. Dunn می‌گوید، این نزدیک‌ترین متنی (اول پطرس ۳: ۱۲) است که به عنوان تعریفی مبتنی بر ایمان داریم. تعمید «متوسل شدن به خدا» است. به عبارتی تعمید فریاد و نالهی ایمان به خداست. که در مفهوم آن و تا آن میزان، بخشی از وسیلهی نجات خدا است. این نباید ما را از این جمله بترساند که: «اگر به زبان خود اعتراف کنی «عیسی خداوند است ... نجات خواهی یافت.» (رومیان ۱۰ آیۀ ۹) صرفاً گفتن کلمات (باد هوا) و حرکت بدن در آب (در آب فرورفتن) نجات نمی‌بخشد، تنها از این جهت که آنها بیانگر توبه و ایمان قلبی به خدا هستند.

بنابراین به نظر من کولسیان ۲ آیۀ ۱۲ و اول پطرس ۳ آیۀ ۲۱  موضوع مخالفت با تعمید نوزادانی که هنوز نمیتوانند به مسیح ایمان داشته باشند یا به خدا متوسل شوند را با موفقیت به اتمام می‌رساند.

این جایی بود که «نبرد بحث در باواریا» برای من متوقف شد. از آن زمان به بعد، در کلاس‌های آمادگی برای عضویت، با سلسله‌ای از استدلالهای طولانی روشن شد که حتی این متون (تا حدی مختصر!) این احتمال را باقی میگذارند که یک نوزاد میتواند بر اساس ایمان والدینش و به امید اینکه در آینده خودش آن را «بپذیرد» تعمید یابد. به همان اندازه ممکن است که این آیات فقط به آن موقعیت خدمتی که بزرگسالان ایمان می‌آوردند و تعمید می‌گرفتند مرتبط باشد. اگر موضوع گفتگوی پولس و پطرس، نوزادان در خانههای مسیحیان بودند، شاید به خوبی مشایخی‌ها موفق بودند.

مرحله ۳ طرز فکرم: ناپیوستگی تعمید

اما شخصاً در مورد آن تردید دارم. زیرا اکنون دلیل سومی در تایید تعمید ایمانداران وجود دارد. پاسخ کتاب مقدسی و تعمیدی برجستهای به تعالیم الهیاتی هایدلبرگ Heidelberg Catechism وجود دارد، که می‌گوید نوزادان والدین مسیحی «متعلق به عهد و قوم خدا هستند... آنها نیز باید به عنوان نشانه‌ای از عهد تعمید داده شوند تا به کلیسای مسیحیان پیوند داده شوند و از فرزندان غیر ایمانداران متمایز هستند، همانطور که در عهد عتیق ختنه انجام می‌شد، در عهد جدید به جای آن تعمید مقرر شده است.» به عبارت دیگر، توجیه تعمید نوزادان در کلیساهای نهضت پروتستان «ریفورم» به این واقعیت وابسته است که تعمید، معادل ختنه در عهد جدید است.

در واقع امتداد رابطه‌ی نشانههای ختنه و تعمید وجود دارد، اما حامیان - پیروان مشایخی الهیات نهضت پروتستان Reformed ، ناپیوستگی را بی‌اهمیت می‌شمارند. این تفاوتی ریشهای بین تعمیدی‌ها و مشایخیها در مورد تعمید است. من از کلیسای تعمیدیام زیرا معتقدم که در این مورد ما برای پیوستگی و هم ناپیوستگی میان قوم اسرائیل و کلیسا و میان نشانههای عهد مربوط به آنها احترام قائلیم.

پیوستگی این گونه شرح داده می‌شود: همانطور که ختنه برای همه‌ی پسران جسمانی ابراهیم که بدن اسرائیل را تشکیل می‌دادند، انجام شد، تعمید نیز باید برای همه‌ی پسران روحانی ابراهیم که روح اسرائیل یعنی کلیسا را تشکیل می‌دهند، انجام می‌شود. اما این فرزندان روحانی ابراهیم که در عصر ما قوم خدا را تشکیل می‌دهند چه کسانی هستند؟

غلاطیان ۳ آیۀ ۷ می‌گوید: «پس میبینید کسانی فرزند ابراهیماند که به ایمان تکیه دارند.» از زمانی که عیسی آمده است، موضوع این است که قوم عهد خدا دیگر یک قوم نژادی و سیاسی خاص نیستند، بلکه بدنی از ایمانداران هستند.

چرا اعلام رسمی و شروع عهد جدید مهم است؟

یحیای تعمید دهنده آغاز کنندۀ این تغییر بود و نشانۀ جدید تعمید را معرفی کرد. یوحنا با فراخواندن همه یهودیان به توبه و تعمید گرفتن، با قدرت و معترضانه اعلام کرد که شجره‌نامه خانوادگی باعث نمی‌شود که عضوی از اعضای خانواده خدا شوید و ختنه که نشان دهندهی پیوندی جسمانی است، اکنون با تعمید، که نشان دهندهی پیوندی روحانی است، جایگزین خواهد شد. پولس رسول موضع جدیدی را اتخاذ می‌کند، به ویژه در رومیان ۹ می‌گوید: «و نیز همۀ کسانی که از نسل ابراهیماند، فرزندان او شمرده نمیشوند …به دیگر سخن، فرزندان جسمانی نیستند که فرزند خدایند...» (آیات ۷-۸).

بنابراین تغییر بسیار مهمی در تاریخ نجات رخ داده است. ناپیوستگی نیز علاوه بر پیوستگی وجود دارد.

زوینگلی و کالوین و جانشینان آنها (کسانی که راه تعمید نوزاد را ادمه دادند) با نشانه های عهد به گونه‌ای برخورد کرده اند که گویا با آمدن مسیح هیچ تغییر مهمی رخ نداده است. اما خدا امروز قوم خود را به طور متفاوتی از زمانی که با قوم خاص خود اسرائیل در کشمکش بود، شکل می‌دهد. قوم خدا دیگر از طریق خویشاوندی طبیعی شکل نمی‌گیرد، بلکه از طریق تبدیل خارق العاده‌ای که در ایمان در مسیح به وجود می‌آید، شکل می‌گیرد.

اکنون با آمدن یحیای تعمید دهنده و عیسی و رسولان، تأکید بر این است که وضعیت روحانی والدین شما عضویت شما در اجتماع عهد را مشخص نمی‌سازد. کسانی از برکات ابراهیم بهرهمند می‌شوند که ایمانی مانند ابراهیم دارند. اینها کسانی هستند که به اجتماع عهد تعلق دارند.

و اینان هستند که باید نشانۀ عهد که تعمید به واسطۀ ایمان است را دریافت کنند. بنابراین اگر می‌توانستم به عقب برگردم و دوباره در «باواریا» باشم، فورا آن را درک می‌کردم. اینجاست که «دفاع و تایید» ما برنده یا بازنده خواهد شد. اما خداوند به دلیلی ما را از دوران نوزادی، نوجوانی و بلوغ عبور می‌دهد. هر مرحله از استدلال سودمند است. ای برادران و شبانان مخاطبان خود را بشناسید و معنا و مفهوم تعمید را ارج نهید.

شبان جان پایپر

ترجمه کانون کتاب‌مقدس

هر مؤسسه‌ و هر گردهم آیی که نام کلیسا را بر روی خود می گذارد، یک کلیسای واقعی نیست. در کتاب مقدس، برخی از این نهادها «کنیسه های شیطان» نامیده می شوند (مکاشفه ۲ آیه ۹؛ اعمال و تنگی و مفلسی تو را می‌دانم، لکن دولتمند هستی و کفر آنانی را که خود رایهود می‌گویند و نیستند بلکه از کنیسه شیطانند. فصل ۳ آیه ۹ اینک می‌دهم آنانی را از کنیسه شیطان که خودرا یهود می‌نامند و نیستند بلکه دروغ می‌گویند. اینک ایشان را مجبور خواهم نمود که بیایند وپیش پایهای تو سجده کنند و بدانند که من تو رامحبت نموده‌ام. }. بنابراین، چگونه می توانیم این موضوع را تشخیص دهیم که چه کلیسایی، کلیسای واقعیست؟ زمانی که کلیسا برای اولین بار تاسیس شد، در اعمال رسولان ۲  این گونه توصیف شد: «پس ایشان کلام او را پذیرفته، تعمیدگرفتند و در همان روز تخمین سه هزار نفر بدیشان پیوستند،  و در تعلیم رسولان ومشارکت ایشان و شکستن نان و دعاها مواظبت می‌نمودند. ....و همه ایمانداران با هم می‌زیستند و در همه‌چیز شریک می‌بودند  و املاک و اموال خود را فروخته، آنها را به هر کس به قدر احتیاجش تقسیم می‌کردند.» (اعمال رسولان ۲ آیات ۴۱-۴۵). موعظه کلام خدا، تعمید، شام خداوند، دعا و تقسیم کردن اموال خود با نیازمندان بود. در اینجا سعی می‌کنم که ۵ ویژگی کلیسا را برایتان بیان کنم.

طرح خدا برای کلیسا

همانطور که کلیسا در میان فارسی زبانان به رشد خود ادامه می دهد، نیاز مبرمی به منابع در مورد اینکه کلیسا چیست و چگونه باید کار کند وجود دارد. صرفاً دور هم جمع شدن وآموزش زندگی درصلح وصفا گرفتن، شنیدن نصحیت‌های دوستانه و یا پدرانه و غیره محور فعالیت کلیسا نیست.

موعظه بایستی ارتباط نزدیکی با اعلان انجیل حقیقی داشته باشد. اعلام انجیل موضوع اصلی کانون کلام خداست. کلیسا باید مکانی باشد که در آن به مردان و زنان در موعظه پیوسته یاد آوری شود که چگونه خداوند گناهکاران را با خود آشتی می دهد. شناساندن مسیح و هویتش و کار نجات‌بخشی که انجام داده بایستی با تمام وجود آموزش داده شود. مخصوصاً در میان فارسی زبانان  که همیشه بر این باور بودن که نجات و رستگاری از طریق اعمال خیرو ثواب به دست می‌آید. انجیل حقیقی باید جزء اساسی تعریف کلیسا باشد.

۱. موعظه کلام خدا

موعظه از کلام خدا یکی از ویژگی‌های اساسی یک کلیسای واقعی است. این موضوع از سخنان عیسی در متی گفته‌شده است  روشن می‌شود متی ۱۹ آیه ۲۸: «. . . و به آنان تعلیم دهید که هرآنچه به شما فرمان داده‌ام، به جا آورند.» موعظه کلام خدا باید محور اصلی در تعریف کلیسا باشد. به همین دلیل است که یکی از اولین دستاوردهای مبشرین که برای خدمت به ایران آمدند، ترجمه کتاب مقدس به زبان فارسی بود. آنها می‌دانستند که موعظه کتاب مقدس چقدر برای سلامتی روحانی مسیحیان و کلیساها حائز اهمیت می‌باشد. متأسفانه، امروز در بعضی  از کلیساها موعظه از کلام خدا دیگر جایگاه مرکزی را ندارد. در عوض، ما گروه‌های سرایندگان ونوازندگان مجرب بسیاری داریم که برای هم‌خوانی و هم‌نوازی گاهی ساعت‌ها  تمرین می‌کنند. گاهی در طول جلسات عبادتی وقت بیشتر به سراییدن سرود‌ها داده می‌شود. سرودهایی که گاهی موسیقی و نحوه‌ی اجرای آن مورد توجه است تا کلمات سرود. این موضوع باید تغییر کند. لویی برخوف در رابطه با موعظه می گوید: موعظه مهم ترین علامت کلیساست. . . . این بدان معنا نیست که موعظه باید کامل و خالص و ناب باشد، بلکه باید به مبانی آیین مسیحیت در کلام باشد و باید تأثیر آن بر زندگی ایمانداران و رفتارشان باشد.

۲. اجرای آیین‌ها

در مکتب پروتستان ما دو آیین مقدس داریم. اجرای تعمید و اجرای شام خداوند (اعمال رسولان ۲ آیات ۴۱-۴۲ را ملاحظه فرمایید) که گاهی اوقات عشای ربانی نیز نامیده می شود. هر چند که ممکن است در کلیساهای مختلف نحوه‌ی اجرای غسل ‌‌تعمید متفاوت باشند، در عین حال این مراسم مذهبی باید بخشی از فعالیت‌های کلیساهای محلی به عنوان وسیله‌ای باشد که افراد از طریق آن می‌توانند وارد کلیسا شوند. در حینی که  در کلیسا هستند، باید در مراسم شام خداوند شرکت کنند، شامی که نمایانگر مرگ عیسی برای قومش می‌باشد. تعداد دفعات اجرای این مراسم ممکن است در کلیساها بصورت گوناگون برگزار شود، اما بخشی از زندگی روحانی کلیساست.

۳. اجرای تآدیب و تنبیه

کلیسا باید مکانی باشد که در آن خداپرستی، خدا ترسی، حقیقت و راستی مورد توجه و حمایت همه قرارگیرد. هر زمان یکی از موارد ذکر شده در زندگی ایماندار وجود نداشته باشد بایستی به او هشدار داده شود و به توبه ترغیب شود تا به زندگی روحانی صحیح بازگردد. با این حال، در جایی که سرسختانه به زندگی گناه آلود خود ادامه می‌دهند یا حتی بدعتی را باور دارد، باید از نقطه نظر کلیسا مورد ملامت خصوصی و در نهایت عمومی تنبیه شوند (متی ۱۸آیات ۱۵-۲۰؛ اول قرنتیان ۱ آیات ۵ -۱۳). در کتاب مکاشفه، عیسی به کلیساهایی که ایماندارانی دارند که در گناه سرسختانه پافشاری می‌کنند و آنها تنبیه نمی‌شوند، هشدار داد که قرار است خودش این کار را انجام دهد (مثلاً، مکاشفه ۱۶ آیه ۲). در جماعت که تأدیب کلیسایی اجرا نمی‌شود، اغلب درآن کلیساها بسته می‌شود. ایمانداران بایستی این موضوع را جدی بگیریم. انضباط بخشی از تعریف کلیسا است.

۴. دعای دسته جمعی

نه اینکه در کلیسا دعا نمی‌شود، اما چه نوعی دعایی در کلیسا انجام می‌شود موضوع اصلی است. گاهی بخش دعاها شبیه گذارش وقایع کشوری، محلی، خانوادگی، دوست و آشناست. گاهی شبیه ارائه نیازهای افراد همچون لیست خرید هفتگی روی درب یخچال خانه است. بدتر از همه گاهی دعا صرفاً برملا کردن مسائل خصوصی، خطاها و گناهان‌هان مردم است. البته از آنجایی که «غیبت» مجاز نیست، عده‌ای آن را به عنوان نگرانی و موضوع دعا مطرح می‌کنند. بخش اعظم دعاهای ما بایستی شامل ذکر و تمجید صفات او، ستایش او، اعلام بزرگی او باشد. دعاهای ما چه در خلوت و چه در جمع کلیسا بایستی در راستای الگوی دعایی که عیسی به شاگردانش ارائه داد باشد. شامل اعتراف به رابطه ما با او به عنوان پدر آسمانی، اعتراف به اقتدار او، تمجد او، اعتراف به گناهان‌مان و طلب بخشش از او. اعلام بخشش افرادی که به ما خطا کردند. در نهایت نیازهای خود را نه با جزئیات دقیق، چرا که او واقف بر همه امورات می‌باشد بلکه همچون رئوس مطالب به او ارائه می‌دهیم.

۵. دست و دلباز بودن

دست و دلبازی یکی از مشخصه‌های بنام جامعه مسیحی است. هرکجا نیازانسانها به گوش مسیحیان رسیده، سریع آستین بالا زده وبرای رفع نیازآنهامی‌کوشند. تهیه خوراک و پوشاک، کمک به ساختن سرپناه، کمک مالی تحصیلی، مواظبت از بیماران، تهیه دارو، ساخت مدرسه و دانشگاه و بیمارستان، نگهداری ازیتیمان و بیوه زنان و سالمندان از خدمات مسیحیان به جامعه جهانی است. پخش رایگان  انجیل و کتاب‌مقدس و ادبیات مسیحی از همین دست و دلبازی ایمانداران صورت می‌گیرد. از آنجا که مسیحیان دارایی خود را امانتی از طرف خدا می‌دانند، در نتیجه آن را نه تنها در راستای خدمت به دیگر مسیحیان، بلکه خدمت به انسان‌های دیگر برای جلال نام خدا به گونه‌های مختلف استفاده می‌کنند.

تنها افرادی که باید در کلیسا باشند، کسانی هستند که به عیسی مسیح که رئیس اعظم کلیساست ایمان داشته و با اطاعت از دستورات او ایمان واقعی خود را به نمایش می گذارند. این عده دست به هر کاری می‌زنند تا از گناه دوری نموده و در عدالت ورابطه‌ی صحیحی با خدا زندگی کنند. آنها مشتاق گرد‌هم آمدن با دیگران برای پرستش و نمایش محبت خدا به دیگران می‌باشند. به چنین مکانی شما می‌توانید بگویید، اینجا کلیسای واقعی است.

نویسنده مقاله: محمد ثانوی Mohammad Sanavi